Koesterverhaal van Caroline
Welk verhaal schuilt er achter je tattoo?
Mijn tattoo is een lemniscaat, liggend te zien als ik mijn arm open draai. Een verhaal over het leven met al haar bewegingen en mijn weg naar zelfliefde.
Tevens is het voor mij een symbool van het mens-zijn, de koppeling van denken en voelen. Polariteiten waar we soms mee struggelen. Niet kiezen voor het één of het ander maar de beweging tussen beiden laten stromen, het samen laten komen in jezelf. Een symbool voor embodiment. Mijn denken en mijn voelen laten bewegen tot authentiek zijn. Tenvolle leven in het nu. Niet altijd simpel. Want ons hoofd vindt er wel altijd iets van of ons lijf werkt niet altijd mee, vinden we. Die twee zijn met elkaar verbonden en op sommige momenten is het ene meer aan zet dan het andere. Daar ben ik nu aan uit dat het ene niet beter is dan het andere. De dag is niet beter dan de nacht, maar je hebt het allebei nodig om te kunnen bestaan en leven. En niet in balans zijn, want dat woordje hoor ik niet graag, want dat wil zeggen dat het altijd evenredig moet zijn. Daar zit voor mij al een druk op. Soms is er geen balans, soms weegt het ene meer door dan het andere en daar heb ik geen problemen meer mee. En ideaal is het al die twee kunnen versmelten, rust in de actie en vitaliteit in de rust. Heerlijk dit te kunnen beleven.
Vroeger had ik de overtuiging (overlevingsmechanisme) dat je met je hoofd veel verder geraakt in deze wereld en negeerde ik mijn lijf en de grenzen die het had. Na een plotse uitval van mijn lijf schoot ik door naar de andere pool waarbij ik enkel voelen en mijn lijf centraal stelde, maar ik bleef toen op mijn honger zitten. Als de focus op één van de twee polen ligt dan stroomt het op een gegeven moment niet meer. En het leven gaat om beweging en is voortdurend in verandering. Als ik alleen maar zou doen, dan kan ik niet stil staan bij wat er allemaal borrelt binnenin. En als ik alleen maar in rust ben dan kan ik veel bedenken, maar als ik dit niet in de wereld zet, tot actie breng, dan heeft niemand daar iets aan.
Deze tattoo is voor mij een reminder dat het mag blijven stromen en dat er altijd beweging mogelijk is, ook al heb je een gevoel dat jouw wereld stilstaat of je in jouw mind vastloopt. Waar houd je aan vast en mag je loslaten, zodat het weer kan stromen?
"Deze tattoo is voor mij een reminder dat het mag blijven stromen en dat er altijd beweging mogelijk is, ook al heb je een gevoel dat jouw wereld stilstaat of je in jouw mind vastloopt. Ik heb de tattoo samen laten zetten met onze dochter, Laure, ter gelegenheid van haar 18de verjaardag."
Caroline
Hoe koester je je tattoo?
De tattoo heb ik zo gezet dat ik hem makkelijk ook zelf kan zien. Ik heb de tattoo samen laten zetten met onze dochter, Laure, ter gelegenheid van haar 18de verjaardag. In een zotte bui had ik ooit eens gezegd: ‘Als je 18 wordt dan doen we dat samen.’ Zij was dat niet vergeten. Het was een heel fijn moment samen, waarbij ze heel goed begreep dat ik wel bang was om dat te zetten en ze zei: ‘Jij gaat eerst, want anders ga je niet meer durven.’ (lacht) Waarbij ik achteraf gezegd heb tegen haar: ‘Ik mag nog zoveel verliezen of vergeten, dit blijft vanaf nu bij mij tot het einde van mijn dagen’.
Dit doet me denken aan zelfliefde, het voluit leven, het luisteren naar mijn eigen lichaam. Enkel zo kan ik er staan voor anderen en dat heb ik voor een groot stuk van Laure geleerd. Jezelf zijn, de ander laten zijn en hun eigen weg laten gaan en van daaruit verbinden. Je ziet soms hindernissen die je zou willen wegnemen en zij heeft dat nooit toegelaten. Ze heeft me echt geleerd om in mijn kracht te staan en mezelf graag te zien. Het is een symbool voor de verbintenis met haar, mezelf en het leven. Het was niet altijd een makkelijk parcours. ‘Als ik dement word, dan ga ik de tattoo nog altijd zien’, zeg ik dan tegen haar. Dit kan niet meer weg. Iets anders kan je een andere plek geven, wegstoppen, of niet meer mee verhuizen, maar dit niet. Ik wil het niet wegstoppen. Het is mijn anker. De tattoo heeft mij vorig jaar na een zwaar fietsongeluk ook geholpen en ondersteund. Er blijven in geloven en de beweging, hoe klein die ook was, doorvoelen en beleven. Al was het maar de beweging volgen van het symbool met mijn ogen. De magie van het leven en de dankbaarheid er deel van te mogen zijn.
Spreek je erover met anderen?
Ja, omdat ik voel in mijn vriendenkring dat ze mij niet associëren met een tattoo. Ze zijn verbaasd en vanuit die verbazing kan je een verhaal vertellen. Ik stel ze dan gerust en geef mee dat ik die tattoo niet zomaar heb laten zetten. In die zomer zag ik plots, tijdens het pulsen (cfr. lichaamsgerichte therapie), tattoos op het lichaam waar ik anders nooit aandacht voor had. Heel veel mensen laten ze niet zomaar zetten. We zijn ook bij iemand terechtgekomen die zelf ook een verhaal had als tattooeur. Het is iemand die jaren in de accountancy gewerkt heeft en die een zware burn-out heeft gehad. Na de accountancy had hij daar een nieuwe weg gevonden. Het was echt heel mooi naar transformatie en dan zo betekenis kunnen geven aan mensen, dat is heel mooi. Hij denkt mee over de grootte van de tattoo, hij had het mee op stencil en laat je in de spiegel kijken hoe het zal zijn. Het is een proces. Voor mij was het stilstaan en tijd nemen voor het verhaal dat erachter zit. Het heeft heel veel voor mij betekent dat die man niet zomaar vlug vlug de tattoo zette maar met heel veel aandacht. Ik was er bang voor hoe mijn lichaam erachter zou reageren. Die man deed dat met hart en ziel.
Dat is wat het symbool voor mij betekent: mensen (mezelf incluis) in beweging brengen, niet verwachten waar ze moeten zijn. De magie van het leven. Everybody has a story but every body has a story too. En ik richt mij binnen de praktijk dan ook op mensen die hun lichaam wat genegeerd hebben en voelen dat ze eerder aan het overleven zijn i.p.v. leven. Mijn tattoo gaat over het leven.
Zou je zonder je symbool kunnen?
De tattoo kan niet meer weg, hé. Toch niet zo makkelijk.
In de creatieve therapie-opleiding, die ik ooit volgde, heb ik dit symbool eens een kwartier onophoudelijk getekend. En dit doet iets. Je komt in een soort trance. Ik kan het symbool op heel wat verschillende manieren oproepen. Het zit heel diep in mij, voel ik, nu ik dat hier vertel. Ik moest ook niet twijfelen welk symbool het zou worden als tattoo. En ik wou het puur en zonder veel tierlantijntjes getekend hebben op mijn arm.
Door de opleiding Embody therapy en wat onze dochter mij heeft geleerd, weet ik dat het belangrijk is niet te vervloeien in de ander. Dat kan eens fijn zijn, maar het is beter jezelf helemaal te mogen zijn met de leuke en minder leuke kanten. Vanuit je eigenheid in verbinding te mogen gaan met de ander. Mijn dochter heeft echt haar eigenheid behouden, gelukkig. Ze is misschien anders dan ik in gedachten had. Maar wie ben ik om te denken dat zij zo moet zijn. Het lemniscaat is voor mij een symbool om blijvend te mogen bewegen en groeien tot je sterft. Dat is het leven.
​
​
Wil je Caroline en Mola Movado leren kennen?
​
​
​
​