Koesterverhaal van Helena
Welke verhaal schuilt er achter dit object?
Ik heb 2 voorwerpen uitgekozen uit de 1000 voorwerpen die ik koester: een engelbewaardertje en een foto van onze magnolia voor de deur.
Het beeldje heb ik gekregen van een vrouw die stervende was. Ze heeft me dat gegeven om me te bedanken. Ik was toen vrijwilligster op een palliatieve eenheid. Zij had het gekocht van een jongen met autisme. Het bleek een jongen te zijn waar mijn man begeleiding aan had gegeven, maar zij wist dat niet. Dat op zich was voor mij al zeer waardevol.
Het beeldje staat bij mij boven in mijn rustkamer op een soort altaartje. Het staat symbool voor de zorg die ik van anderen krijg en de zorg die ik aan anderen geef, met de dankbaarheid die ik ervoor terugkrijg. Ik heb dikwijls het gevoel dat mensen aan mij denken.
"Het beeldje staat bij mij boven in mijn rustkamer op een soort altaartje. Het staat symbool voor de zorg die ik van anderen krijg en de zorg die ik aan anderen geef, met de dankbaarheid die ik ervoor terugkrijg."
Helena
Hoe koester je het?
Door de bijzondere plek die ik het heb gegeven en het ochtendritueel dat maar een paar minuten duurt. Elke ochtend zet ik me voor het engelbewaardertje en de dingetjes die mij tot rust brengen. Dan wrijf ik er eens over, maar zelfs alleen al naar het beeldje kijken geeft me rust. Het doet me denken aan het hogere in mij, het goddelijke in en rond mij.
In mijn jeugdjaren heeft mijn geloof me gered. Bij mij thuis was er heel veel verbaal geweld en onveiligheid. Ik trok me terug op mijn kamer en schreef naar God. Dat heeft me toen echt gered: het gelovig zijn, het bidden en met goede mensen omgaan. Ik heb mijn ouders gesmeekt om uit elkaar te gaan. Mijn vader heb ik een paar jaar geleden kunnen vergeven. Dit past bij de betekenis van het engelbewaardertje.
Tijdens mijn ochtendritueel zeg ik aan het beeldje: “Laat de glans van Uw gelaat mij heel de dag beschijnen, laat alles wat ik denk en zeg en doe van U uitgaan en in U zijn eindpunt vinden.” Er ligt een steentje naast met het woord ‘glans’ op dat ik zelf heb gekalligrafeerd. Daarna steek ik een kaarsje aan en spreek ik deze mantra uit: “Mogen alle wezens gelukkig zijn, liefdevolle vriendelijkheid.” Ik zeg het met een glimlach. Zo is de toon gezet voor de dag. Ik kan er in de loop van de dag aan terugdenken.
50 jaar geleden ging het er thuis heel slecht aan toe. In het begin van onze straat, vlak bij mijn ouderlijk huis, stond er een prachtige magnolia. Ik kwam van de bus en elke keer ik die magnolia zag, sprak ik dit tekstje uit:
De lente komt roze en licht door mijn tuin gewandeld
Kijk hoe warm de magnolia bloeit.
Alle winterverdriet is nu voorbij.
Waarom zou ook voor mij, de lente niet openbloeien
in een blij geloof dat herbeginnen en leven altijd mogelijk is.
Ik wist niet wat er thuis aan de hand zou zijn. Het kon goed of slecht zijn. Die tekst uitspreken was als een cadans, die me sterkte in het naar huis stappen. Toen ik later met ons gezin naar hier verhuisde, heb ik met mijn moeder op de markt een magnolia gekocht. Hij staat nu al jaren in onze voortuin. Die magnolia heet Magnolia Soulangeana. En mijn moeder heet Solange! Deze foto past zo goed bij het verdriet dat ik meedraag; bij de vergeving en de troost die ik van anderen krijg.
Spreek je erover met anderen?
Nee, ik heb wel al met mijn man gesproken over de dingen die ik nu vertel, over wat ik voel en denk. Maar nog niet zoals ik het hier en nu doe. Voor ons is het zo vanzelfsprekend. We weten van elkaar dat we bidden.
Met de kinderen erover babbelen, vind ik niet nodig. Ze zijn zo opgevoed, maar we dringen het niet op. Grappig, want ik heb een klein boekje ‘God zorgt’ teruggevonden en dat lees ik nu aan mijn kleinkind voor.
Mijn vriendinnen kennen dit deel van mij, maar zoveel praten we er niet over. Ik heb een paar vriendinnen die gelovig zijn en dan stuur ik een berichtje: “Ik bid voor u.” Bij anderen stuur ik eerder: “Ik denk aan u.”
Zou je zonder het engelbewaardertje kunnen?
Als ik het huis nu zou moeten verlaten, dan zou ik het beeldje meenemen. Maar ik zou het niet uit een brand redden, want het zit diep in mij. En ik heb het op jullie workshop gefotografeerd, dus ik heb de foto als herinnering.
