Koesterverhaal van Claire

Mama en papa wisten allebei dat ik een tattoo wilde zetten voor hem. Mama vindt het heel mooi en zou er zelf ook wel één zetten. Maar eigenlijk vond papa dat zelf niet zo’n goed idee. Dat is het grappige aan het verhaal. Hij zei: ‘Claire dat moet je niet doen, toch niet voor mij.’ Maar ja, hij wist het hé, dus heb ik die toch gezet (lacht).

 

Mijn papa was 55 jaar en ik was 19. Dat is nog heel jong. Ik zat in het zesde middelbaar toen hij ziek geworden is. In mijn tweede jaar verpleegkunde is hij gestorven. In die periode heb ik aan mantelzorg gedaan. Als je voor verpleegkundige studeert, dan zit dat in je vingers. In die twee jaar ben ik extra close met hem geworden. Achteraf besefte ik hoe heftig het is om voor je eigen papa te zorgen. Nu besef ik dat als je zo jong bent het niet zo normaal is. Maar op het moment zelf kwam de thuiszorg langs en dan help je mee. Ik ben toch blij dat ik dichtbij gebleven ben. Zo, heb ik die tijd samen toch gehad.

 

Hoe koester je het object en het verhaal?

Je vergeet dat je die tatoeage hebt. Het is pas wanneer iemand het opmerkt dat de vraag komt waarvoor het staat. Dan komt zijn verhaal naar boven. Ik kan er nu al redelijk goed over vertellen. Ik koester het verhaal eerder op een kleine manier, zoals we nu in de natuur wandelen. Dat deden we vroeger ook samen.

 

Plots duikt er een konijntje op dat we voordien al eens hebben tegengekomen. We beslissen dat het bij dit verhaal hoort.

 

Zo heb ik ook een vogel die ik altijd tegenkom. Vroeger deden papa en ik aan vogelspotten. De Vlaamse Gaai heeft een heel opvallend blauw veertje en zo eentje was eens net voor onze neus gevallen. Papa had toen uitgelegd dat dat van de Vlaamse Gaai was. En soms als ik iets echt niet zie zitten, dan vliegt dat vogeltje voorbij en dan denk ik: ‘Het komt goed.’ Dat is misschien typisch, maar het komt telkens op mijn weg. Als ik die vogel zie dan denk ik: ‘Je bent hier wel nog ergens’. En dan denk ik opnieuw aan het verhaal. 

 

Ik koester de herinnering aan papa ook in ons ouderlijk huis met ons gezin. We komen vaak samen op zijn verjaardag of op vaderdag. Dan koesteren we en dan wandelen we samen naar de begraafplaats. Toevallig is het morgen vaderdag en zal ik vertellen dat ik vandaag mee heb gedaan aan jullie project.  Ze zullen blij zijn dat ik meegedaan heb. Ook door te reizen ben ik dichtbij papa. Hij was een reiziger en dat heb ik ook in mij. Dan geniet ik voor twee.

 

Er is veel om te koesteren, maar je vergeet ook veel doordat het op een jonge leeftijd gebeurd is. Daarom ben ik beginnen fotograferen. Ik merkte dat ik zelf heel weinig foto’s had, waardoor je minder tastbare herinneringen hebt. Daarom ben ik begonnen met mijn familie en andere mensen te fotograferen. Ik stond er voordien niet bij stil hoe belangrijk dit is.

 

Vind je het gemakkelijk om je verhaal te vertellen aan anderen?

Dat hangt ervan af aan wie. Ik denk dat je heel vlug aanvoelt met wie je wél op een dieper niveau kan praten of wie het net afduwt. Het gaat nogal altijd over verdriet en dat is niet gemakkelijk om over te praten. Wie zelf nog niet zo veel heeft meegemaakt, heeft het er vaak moeilijker mee om dat te begrijpen. Maar je kan hen dat niet kwalijk nemen. Hopelijk maken ze dit niet gauw mee.

 

Zou je zonder je tattoo kunnen?

Nee, het is een stuk van mezelf geworden. En het is een deel van hem in mij. Emotioneel zou ik niet zonder kunnen. Een tatoeage is anders dan een object. Ik heb wel dingen van papa weggegooid, waarvan ik denk: ‘Je houdt je zo vast aan de materie, die moet je kunnen loslaten, toch?’ Maar andere dingen zijn dan wel belangrijk, zoals die pluim van de Vlaamse Gaai. Zoiets speciaal bewaar ik, net als het verhaal achter mijn tattoo.